تاثیر 8 هفته تمرین مقاومتی بر سطوح پلاسمایی پاراکسوناز1، امنتین1، چمرین و برخی از شاخص های متابولیک در زنان بزرگسال مبتلا به دیابت نوع 2

چکیده: مقدمه: افزایش چربی احشایی به همراه لیپوپروتئین کم چگال و کاهش لیپوپروتئین پرچگال زمینه ی ابتلا به تصلب شرایین را در بیماران مبتلا به دیابت مهیا می کند. پاراکسوناز-1 یک آنزیم همراه لیپوپروتئین پرچگال است که به عنوان عامل مهم جلوگیری از اکسیداسیون لیپید ها و تشکیل اکسید لیپوپروتئین کم چگال، مورد توجه محققین قرار گرفته است. همچنین، امنتین-1 و چمرین، آدیپوکین های جدیدی هستند که تحریک حساسیت انسولین و جذب گلوکز را تحت تأثیر قرار می دهند. داده های اندکی در مورد تأثیر تمرین ورزشی بر سطوح پاراکسوناز-1، امنتین-1 و چمرین در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 وجود دارد. هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر تمرین مقاومتی بر غلظت پلاسمایی پاراکسوناز 1، امنتین-1 و چمرین در وضعیت دیابتی می باشد. مواد و روش ها: 24 زن بزرگسال مبتلا به دیابت نوع 2 به طور تصادفی به گروه های تمرین مقاومتی (12 نفر) و کنترل (12 نفر) تقسیم شدند. برنامه ی تمرین مقاومتی 3 جلسه در هفته و به مدت 8 هفته بود. غلظت پاراکسوناز-1، امنتین-1، چمرین و سطوح نیم رخ لیپیدی، گلوکز، انسولین و شاخص مقاومت به انسولین قبل و بعد از مداخله اندازه گیری شدند. برای بررسی درون گروهی متغیر ها از آزمون t- همبسته و هم چنین برای مقایسه ی بین گروهی از آزمون کوواریانس استفاده گردید. یافته ها: نتایج بررسی درون گروهی نشان داد که بعد از 8 هفته تمرین مقاومتی، سطوح لیپو پروتئین پرچگال در گروه تجربی افزایش معنی دار داشت ولی در گروه کنترل تغییرات آن ها معنی دار نبود. همچنین نتایج بررسی درون گروهی نشان داد سطوح امنتین-1، کلسترول، تری گلیسیرید و لیپوپروتئین کم چگال در هر دو گروه تجربی و کنترل تغییرات معنی داری نداشتند. در حالی که نتایج سطوح چمرین، گلوکز، انسولین و مقاومت به انسولین در گروه تجربی کاهش معنی داری را نشان دادند، ولی در گروه کنترل تغییرات آن ها معنی دار نبود. نتایج بررسی بین گروهی نشان داد بین سطوح چمرین، انسولین و شاخص مقاومت به انسولین پلاسما در آزمودنی های گروه تمرین نسبت به گروه کنترل تفاوت معنی داری وجود دارد. اما در سطوح امنتین-1، پاراکسوناز-1، کلسترول، تری گلیسیرید و لیپو پروتئین پرچگال تفاوت معنی داری وجود ندارد. نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر حاکی از آن است، با توجه به کاهش معنادار سطوح چمرین، شاخص مقاومت انسولینی می توان بیان نمود که تمرین مقاومتی می تواند به عنوان یک عامل موثر در بهبود حساسیت انسولینی در بیماران دیابتی نوع 2 به کار گرفته شود. واژگان کلیدی تمرین مقاومتی، پاراکسوناز-1، امنتین-1، چمرین، نیم رخ لیپیدی